زنگ این قافله، زنگ دل ماست

بار آن، تنهایی

مقصدش، غربت دل های همه همسفران

هر چه از عمر سفر می گذرد، می بینم

از خدا دورتریم

ره سپردیم به شب

و همه همسفران، خواب به چشم

دل به لالایی دزدان حقیقت دادیم

همه در قافله؛ غافل ماندیم

این چه راهی ست خدایا که درآن

هیچ کسی، شاخه گلی به کسی هدیه نکرد

و سلامی، دل ما شاد نکرد

مرگ همسایه، نیاشفت دگر خواب کسی

گل لبخند، به لب های کسی باز نشد

مرگ پروانه، دل شمع کسی آب نکرد

دست گرمی، دست همراهی ما را نفشرد

کسی از جنس دعا، حرف نزد

ریه ها، پر شده از واژه ی مرگ

هیچ چشمی، به سر ختم «شرافت» نگریست

هیچ کس، مرگ «محبت» را جدی نگرفت

کسی از کشتن احساس، خجالت نکشید

سر شب، یک نفر آهسته ز من می پرسید:

جاده ی سبز «سعادت»، ز کجا باید رفت؟

من از او پرسیدم :

از خدا، چند قریه دور شدیم؟

من ندانسته در این راه چه پیدا کردم

ولی فهمیدم، که حقیقت گم شد

و نشانی هایی، که رسولان به بشر می دادند

من در این جاده، نمی بینم هیچ

خانه پاک خدا، آخر این جاده، نباشد هرگز

آخر جاده بدان حتم که حق، با ما نیست

سر آن پیچ، جدا گشت ز ما

آی مردم، به خدا راه غلط آمده ایم

من دلم می خواهد برگردم

و به راهی بروم، که در آن راه، خدا همسفر من باشد

من دلم می خواهد

به سلامی، گل لبخند نشانم بر لب

سبزه و نور و گل و آینه را دریابم

و همه هستی را

از نگاهی که خدا خالق آن است، تماشا بکنم

از غم و غصه، که ره توشه این قافله شد

من سیرم

من دلم می خواهد، عاشق همسفرانم باشم

عاشق آنانی، که به راهی بجز این راه

کنون در سفرند

و نخندم به غم همسفر ناشادم

و بدانم که خدا، مال همه ست

من دلم تنگ محبت شده است

کار دل، دادن خون در رگ نیست

کار دل، عشق به زیبایی هاست

راه ما، راه پر از اندوه است

راه را برگردیم

شعله ی عشق در این جاده، دگر خاموش است

جاده ای را که در آن نور خدا نیست، بدان تاریک است

دل من، همره این قافله نیست

من دلم، تنگ خدایم شده است

آی مردم، مردم

کار سختی ست، ولی برگردیم

برسیم تا سر آن پیچ زمان

که خدا، از دل ما بیرون رفت

سر آن پیچ که حق

رو به جلو رفت

و ما پیچیدیم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: